در آبان ماه سال ۱۳۵۶ شاه و کارتر در کاخ سفید با یکدیگر دیدار کردند. کارتر که میخواست شاه توجه بیشتری به رعایت حقوق بشر داشته باشد و نگران از بدنامی خود به دلیل حمایت از شاه بود خواست تا او با مخالفین سیاسی با تساهل رفتار کند. شاه اما خطر کمونیسم را پیش کشید و این هراس مشترک بهانه‌ای برای استمرار مسیر اختناق در ایران شد.
به گزارش کنگره، شوروی و آمریکا در دنیای دوقطبی مدام همدیگر را تهدید می‌کردند و هر کدام بیمناک از پیشرفت و برتری‌یافتن دیگری بودند. در چنین وضعیتی ایران نیز با تحرکات انقلابی مواجه شده بود و شاه کمونیسم را به مثابه خطری جدی برای سلطنت می‌دانست. کارتر هم نگران از شیوع کمونیسم بود به طوری که نمیتوانست شاه را که در پس مبارزه با کمونیسم به قلع‌وقمع هر نوع مخالف سیاسی میپرداخت به بهانه بی‌توجهی به حقوق بشر مؤاخذه کند. شاید شاه در پس شوروی برای اعمال هرگونه فشاری بر مخالفین سیاسی خود پنهان شده بود و به اندازه آمریکا از شوروی هراس نداشت؛ اما کارتر می‌دانست که قدرت‌گیری شوروی به مثابه رکود قدرت و خطر وجودی برای آمریکاست.
بنابر روایت پایگاه اطلاع‌رسانی مرکز اسناد انقلاب اسلامی، محمدرضا شاه پهلوی با آگاهی از نفوذ گسترده شوروی در همسایگی ایران و حضور گروه‌های چپ‌گرا و کمونیست داخلی، به‌شدت نگران این مسئله بود که ایران نیز به سرنوشتی مشابه کشورهای کمونیستی دچار شود. او بارها در سخنرانی‌ها و مصاحبه‌هایش از خطر کمونیسم برای ایران و جهان هشدار می‌داد. از نظر شاه، کمونیسم تهدیدی جدی برای ثبات و حاکمیت ایران و سلطنت او بود. او معتقد بود که گسترش ایدئولوژی کمونیستی می‌تواند پایه‌های حکومتش را سست کرده و ایران را به سمت بی‌ثباتی سوق دهد.
